کد مطلب:43300 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:21

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

چه كنيم كه از خطر بيماري افسردگي و نگراني در امان باشيم؟ هر چه تلاش مي كنم كه اندوه را از وجودم بيرون كنم، نمي توانم. لطفاً ارشاد فرماييد.

اختلال و افسردگي جزء قديمي ترين بيماري هاي اعصاب و روان است كه توسط بقراط صدها سال و قبل از ميلاد مسيح شناسايي و توصيف شد. افسردگي در زبان يوناني ماليخوليا يعني بيماري ناشي از غلبة صفرا نام دارد.[4]

نوع انسان ها داراي روحي لطيف بوده و در مقابل حوادث، متأثر شده و واكنش نشان مي دهند. البته هر انساني در طول عمر خود با حوادث تلخ و شيريني روبرو خواهد شد كه در وجود افراد كم و زياد تأثير مي گذارد و در زنان بيشتر از مردان شايع است، زيرا زن كانون عاطفه، محبت و عشق است، به همين جهت هنگام رويارويي با حوادث تاب و توان خويش را از دست مي دهد.

افسردگي نتيجة تأثير مزمن غم و اندوه و بي تابي افراد هنگام روبرو شدن با سختي ها مي باشد.

بزرگ ترين مشكل افراد افسرده كه اين بيماري را تشديد مي كند، يأس و نا اميدي و تاريك شدن آينده در نظر آنان است.

همه حق زندگي كردن را دارند، اما بايد بدانند زندگي فاني و ناپايدار دنيا داراي بُرد و باخت و سود و زيان است، پس اگر بلايي مي آيد، موجب عبرت و آگاهي مي شود و چنين باوري بسياري از مشكلات در طول زندگي را حلّ يا آسان خواهد كرد.

مي توانيم حلّ اين نكته و اميد بخش در زندگي را از قرآن بخواهيم كه در يك جملة كوتاه، ولي گويا و پر معنا مي فرمايد: هيچ مصيبتي (ناخواسته) در زمين و نه در وجود شما روي نمي دهد مگر اين كه همة آن ها قبل از آن كه زمين را بيافرينيم، در لوح محفوظ ثبت شده است؛ و اين امر براي خدا آسان است! اين به خاطر آن است كه براي آن چه از دست داده ايد، تأسف نخوريد و به آن چه به شما داده است، دل بسته و شادمان نباشيد.2[5]

اين معنا و تفسير زهد است. وقتي انسان از آن چه از دست مي دهد، غمگين نباشد و به ان چه به دست مي آورد، شادمان نشود، زمينه هاي غم و اندوه از وجودش زايل خواهد شد و فردايي روشن و پر اميد پيش رو خواهد داشت. در پايان توجه شما را به چند حديث دربارة تأثير و منافع حزن و اندوه جلب مي كنيم.

1ـ پيامبر گرامي اسلام(ص) فرمود: هنگامي كه گناهان مؤمن زياد شود و از عمل چيزي نماند كه كفارة گناهانش شود، خداوند متعال او را به حزن و اندوه مبتلي مي كند تا كفارة گناهانش شود.[6]

2ـ ابوبصير مي گيود به امام صادق عرض كردم: جانم به فدايت، من غمگين و محزون مي شوم بدون آن كه سبب و علّت آن را بدانم، حضرت فرمود: شادي و غمي كه سراغ شما مي آيد از طرف ما مي باشد.[7] البته اين نكته شابد به اين دليل باشد كه عملكرد ما كه شيعه و مسلمانيم، موجب اين حالت مي شود.

3ـ امام صادق(ع) فرمود: هنگامي كه جبرئيل به حضور آدم(ع) نمي رسيد او دچار حزن و غم و اندوه مي شد. حضرت آدم در شكايتي به جبرئيل مسئله را بيان كرد، جبرئيل گفت: هر هنگام كه اندوهگين شدي بگو: لا حول و لا قوّة الاّ بالله.[8]

[4] مجلة پيام زن، شمارة 132.

[5] حديد (57) آية 22 و 23).

[6] سفينه البحار، ج 1، مادة حزن، ص 249.

[7] همان.

[8] همان